AMuse: placemaker Anne-Marie Mosterman

“Na mijn studie Bouwkunde belandde ik in het commerciële vastgoed. Daar ging het vaak razendsnel. Het draaide puur om scoren en winst. Daarna maakte ik de stap naar de gemeente en kwamen er ineens allerlei politieke en maatschappelijke facetten bij. Ik kreeg te maken met andere partijen, zoals de gemeenteraad. Ja, zie al die raadsleden maar eens mee te krijgen voor een project of plan! Het betekende een nieuwe, uitdagende dimensie waarin ik werd gedwongen andere keuzes te maken.”

“Bij de gemeente ben ik lange tijd gebiedsontwikkelaar geweest. In 2015 maakte ik de stap naar placemaking. We waren op dat moment bezig met de ontwikkeling van de Spoorzone en we wilden het daar anders doen. De vraag was alleen: Hoe? Daarvoor maakten we een plan voor een wijk, rolden het uit en dat was dat. Maar zo werkt het niet en dat bleek ook wel. Het levert geen toekomstbestendige wijk op waar mensen graag wonen en verblijven. Ik zei dat we mensen van tevoren alvast moeten interesseren en betrekken bij een ontwikkeling. Toen zeiden ze: ‘Anne-marie, ga jij dat maar doen!’ Na een jaar placemaken dacht ik, dit is mij op het lijf geschreven.”

“Ik denk dat dit komt omdat ik van karakter verbindend en risiconemend ben. Niet iedereen kan placemaken. Ik vind dat het vaak wordt onderschat. Een placemaker moet echt over bepaalde competenties beschikken. Het gaat heel erg om verbinden, het opbouwen van relaties. Je moet risico’s durven nemen. Het hebben van een strakke planning en structuur werkt niet. Dat moet je kunnen loslaten. Soms moet je dingen gewoon een beetje laten gaan. Het gaat erom dat je kansen ziet, kansen pakt en in het momentum meegaat.”

“De buskap boven het busstation van Zwolle is daar een goed voorbeeld van. Bij het station nemen erg veel mbo-studenten de bus. We hebben ons bij het ontwerp daarom vooral op hen gericht en lokale kunstenaars het ontwerp voor de kap laten maken. Het is heel gaaf geworden. Door een foutje was het doek twee keer geprint. Hierdoor hadden we plots een gigantisch doek over. Ik kwam toen op het idee om mensen daar in het handwerkcafé van Zwolle tassen van te laten maken. Het werd een groot succes. De meeste mensen liepen direct met hun tas naar het busstation om te kijken van welk deel hun tas was gemaakt. Het heeft zelfs het landelijke nieuws gehaald.”

“Iemand zei eens over placemaking tegen mij: ‘Je moet gewoon gaan prutsen’. Zo van: je legt vier bruggen aan en kijkt van welke er gebruik wordt gemaakt en dan breek je de andere bruggen weer af. Ik vind dat wel een mooie metafoor voor placemaking. Een gebied is nooit in één keer goed. Je moet dingen durven uitproberen, oefenen. Placemaken. Ik zet eerst een stap en stuur dan bij. Ik weet wel waar ik heen wil, maar nog niet hoe ik er kom.”